jueves, 15 de abril de 2010

ESTOU NAMORADA!! E ME SENTO A MULLER MÁIS FELIZ DO MUNDO MUNDIAL!! ;)

Pasaron uns meses dende a apertura deste blog. E non parecíame xusto telo tan abandoado. Polo que pensei que sería boa idea comezar cunha entrada adicada ó amor. ¿Por que?... Deica seguro cavilaredes que ten moito que ver co meu estado persoal e anímico, e non vos equivocades, non...

Si, estou namorada e por primeira vez na miña vida podo berralo ós catro ventos. ESTOU NAMORADA!! E ME SENTO A MULLER MÁIS FELIZ DO MUNDO MUNDIAL!! ;)

Entendo que é moi  difícil deterse a explicar un sentimento as veces tan, tan... non sei como dicilo... En fin, que non atopo a palabra... ;)

 Un sentimento que moitas persoas (entre as que eu mesma atopábame ata ben pouco) pensan e coinciden en que non existe. Que o amor, como tal, non existe. Que as medias laranxas, non existen. Que as almas xemelgas, tampouco existen.  E que o home e a muller perfecta, non existe...

Pois ben, eu veño pra dicir que si existen, o amor, as almas xemelgas, as medias laranxas, a peza que nos falta pra completar o puzle, as costeliñas de Adan e tódolo demáis... O que pasa é que aparecen cando un menos o agarda e nos lugares e rincóns que nin por asomo imaxinaría.

Creo que a maioría das veces cometemos o erro de confundilos sentimentos, de non saber interpretalos coma é debido, de mesturar términos, de non fixarnos nos pequenos detalles do outro (que a fin de contas son os máis importantes ó longo dos anos)... Cando non observamos ben a nosa parella, é cando todo se troca. Cando nos damos de conta que non temos nada que ver con ese raro ser que temos a nosa veira, que é un auténtico descoñecido, ademáis dun idiota terminal.

Por iso, se non hai amor entre dous, o mellor e romper e non vivir nun conto de trola. A vida é bonita dabondo para desperdiciala tontamente cunha persoa que de sobras sabes que non te quere e que te menosprecia físicamente.

Por que? Porque o amor existe. E sen non o atopades, é mellor estar so que mal acompañado.

Pra saber se verdadeiramente sentides amor por esa persoa, é tan sinxelo coma mirarlle ós ollos e sentir o magnetismo da súa mirada, os formigueos da sangue cun bico seu, o erizar da pel tras recibir unha caricia, unha aperta... E que pase o tempo e iso continúe...

Ainda que hai quen di que a chama do amor vaise volvendo cada vez máis pequeniña có paso dos anos... Eu creo que se é o verdadeiro, a media laranxa, a ialma xemelga... O fogo, dura pra sempre, eternamente, infinito...

Miña nai tiña moita razón... "Nunca cases cun home de fora, tí cun galego"... Por fin, despois de  once anos,  fíxenlle caso. :)





0 comentarios: