lunes, 18 de octubre de 2010

A Lenda das Tres Doncelas Transparentes

Existe unha lenda moi antiga que fala dos restos dunha cidade que foi asolagada pola auga...

Contan os avós que os seus avós xa lles contaran, que polas dúas ribeiras do río Eume, medraba unha grande e fermosa cidade moi próspera. Ata o seu porto, achegábanse barcos dende afastadas terras estranxeiras.

A vila, medraba cada vez máis e a influencia do mercado local era importante. Esta opulencia, por desgraza, tamén  chamou a atención dos malvados piratas que de cando en vez, asaltaban a cidade por sorpresa, provocando moito mal e facendo dano á poboación.

A consecuencia das continuas incursións dos malvados piratas, construiuse un castelo fortaleza enriba do monte para protexer así a terra. A vila encheuse  de súpeto de valentes cabaleiros e soldados.

Era coñecida nos arredores da provincia a gran  beleza das mulleres daquelas terras encantadas. Pero só tres doncelas destacaban entre todas. Tres fermosas doncelas, atractivas e elegantes que parecían non pertencer a este mundo... Ninguén coñecía do seu pasado e orixe... Ninguén sabía como chegaran á vila... As súas figuras,  case etéreas, habitaban nun palacio a carón do mar. Nel celebraban festas, banquetes  e bailes eternos...



Pobre de aquel home que se topara có espírito dalgunha  destas tres mulleres feiticeiras...

Certo día, o Alcaide do castelo dos Andrade, comezou a preocuparlle tal asunto das doncelas transparentes. Tanto os oficiais coma os soldados comezaban a chegar tarde as súas vixilancias e non rendían co seu traballo como de costume. De este xeito, a cidade non quedaba ben protexida e aquilo ó Alcaide non lle gustaba en absoluto.

Desesperado,  foi na busca dun ermitaño que tiña fama de mago e sabio, de curandeiro e conxurador. O home xa ancián, vivía nunha humilde cabana escondida no máis recóndito lugar da fraga do Eume.

O ermitaño, xusto despois de que o preocupado Alcaide lle falara do percance, dixo: "Coñezo ben os  espíritos de esas tres doncelas malignas que apodrecen ós homes ea cidade entenira, enviadas dende as entrañas máis escuras da terra... Xa pouco se pode facer... A vila quedou maldita, meu amigo"... "Déixame cavilar"...

Tras un longo silencio o mago ermitaño volveu falar... "Escóiteme ben señor Alcaide, agora váiase, péchese dentro da fortaleza e non saía de alí  en tódala noite"...

Cando o Alcaide marchou, o mago colleu a súa pola de maceira con forma de gaiada ( que posuía grandes poderes para atopar augas subterráneas) e subiuse enriba dunha pena dende onde se ollara ben a vila. Nunha extraña lingua, pronunciou unhas palabras... As palabras dun máxico conxuro.

O vento comezou a soprar con moita forza, mentres que do ceo caía a choiva coma se fosen chuzos de punta. Aquela noite de tormenta, chovía sobre a cidade coma nunca antes tivese chovido... E non parou ata que espertou o día.

A mañá seguinte, chegou a calma á comarca do Eume e saiu o Sol resplandecente tras as verdes montañas. O Alcaide apresa, subiu ata a torre do homenaxe para comprobar que fora o que ocorrera...

O home, espantado, divisou coma no lugar onde antes estaban as casas, os palacios e o porto ahora, tan só había unha grande extensión de auga... 
A cidade quedara totalmente asolagada despois da forte tormenta, pero os espíritos das tres doncelas transaparentes, xamáis se volveron a ver merodear as rúas da vila.

3 comentarios:

Little Bastard dijo...

Intrigante lenda, e ademais aqui ó ladiño.
E nós estivemos na mesma torre dende onde o Alcaide viu a inundación :)

Un bico

Vuestro Señor Abad dijo...

¡Fantástico! Me ha encantado.

Anónimo dijo...

chula