lunes, 18 de octubre de 2010

A Lenda das Tres Doncelas Transparentes

Existe unha lenda moi antiga que fala dos restos dunha cidade que foi asolagada pola auga...

Contan os avós que os seus avós xa lles contaran, que polas dúas ribeiras do río Eume, medraba unha grande e fermosa cidade moi próspera. Ata o seu porto, achegábanse barcos dende afastadas terras estranxeiras.

A vila, medraba cada vez máis e a influencia do mercado local era importante. Esta opulencia, por desgraza, tamén  chamou a atención dos malvados piratas que de cando en vez, asaltaban a cidade por sorpresa, provocando moito mal e facendo dano á poboación.

A consecuencia das continuas incursións dos malvados piratas, construiuse un castelo fortaleza enriba do monte para protexer así a terra. A vila encheuse  de súpeto de valentes cabaleiros e soldados.

Era coñecida nos arredores da provincia a gran  beleza das mulleres daquelas terras encantadas. Pero só tres doncelas destacaban entre todas. Tres fermosas doncelas, atractivas e elegantes que parecían non pertencer a este mundo... Ninguén coñecía do seu pasado e orixe... Ninguén sabía como chegaran á vila... As súas figuras,  case etéreas, habitaban nun palacio a carón do mar. Nel celebraban festas, banquetes  e bailes eternos...



Pobre de aquel home que se topara có espírito dalgunha  destas tres mulleres feiticeiras...

Certo día, o Alcaide do castelo dos Andrade, comezou a preocuparlle tal asunto das doncelas transparentes. Tanto os oficiais coma os soldados comezaban a chegar tarde as súas vixilancias e non rendían co seu traballo como de costume. De este xeito, a cidade non quedaba ben protexida e aquilo ó Alcaide non lle gustaba en absoluto.

Desesperado,  foi na busca dun ermitaño que tiña fama de mago e sabio, de curandeiro e conxurador. O home xa ancián, vivía nunha humilde cabana escondida no máis recóndito lugar da fraga do Eume.

O ermitaño, xusto despois de que o preocupado Alcaide lle falara do percance, dixo: "Coñezo ben os  espíritos de esas tres doncelas malignas que apodrecen ós homes ea cidade entenira, enviadas dende as entrañas máis escuras da terra... Xa pouco se pode facer... A vila quedou maldita, meu amigo"... "Déixame cavilar"...

Tras un longo silencio o mago ermitaño volveu falar... "Escóiteme ben señor Alcaide, agora váiase, péchese dentro da fortaleza e non saía de alí  en tódala noite"...

Cando o Alcaide marchou, o mago colleu a súa pola de maceira con forma de gaiada ( que posuía grandes poderes para atopar augas subterráneas) e subiuse enriba dunha pena dende onde se ollara ben a vila. Nunha extraña lingua, pronunciou unhas palabras... As palabras dun máxico conxuro.

O vento comezou a soprar con moita forza, mentres que do ceo caía a choiva coma se fosen chuzos de punta. Aquela noite de tormenta, chovía sobre a cidade coma nunca antes tivese chovido... E non parou ata que espertou o día.

A mañá seguinte, chegou a calma á comarca do Eume e saiu o Sol resplandecente tras as verdes montañas. O Alcaide apresa, subiu ata a torre do homenaxe para comprobar que fora o que ocorrera...

O home, espantado, divisou coma no lugar onde antes estaban as casas, os palacios e o porto ahora, tan só había unha grande extensión de auga... 
A cidade quedara totalmente asolagada despois da forte tormenta, pero os espíritos das tres doncelas transaparentes, xamáis se volveron a ver merodear as rúas da vila.

domingo, 5 de septiembre de 2010

Tributo a ROSALIA DE CASTRO "Cantares Galegos"

  V
Corre o vento, o río pasa.
Corren nubes, nubes corren
camiño da miña casa.
ROSALIA DE CASTRO "De Cantares Galegos" 



miércoles, 11 de agosto de 2010

Madredeus... "Ao Longe O Mar"


Madredeus é un grupo musical de orixe e raíces portuguesas fundado por dous amigos (Pedro e Rodrigo) alá polo ano 1985. 

Aínda que eles pertencían e tocaban noutros grupos diferentes, Pedro e Rodrigo, xuntáronse en busca de atopar novos sons e expresións tanto musicáis como artísticas. Co tempo uniríanse ó grupo dous amigos máis, Gabriel (ao acordeón) e Francisco (violonchelista cunha gran capacidade vocal).

Pero á formación faltáballe algo importante, unha especie de elemento inspirador ou un toque máxico. Cansos de non atopar nada, certo día decidiron descansar nunha taberna do Barrio Alto de Lisboa e alí foi onde, casualidades da vida,  atoparon ese toqueciño de maxia.

A fermosa voz da xove Teresa Salgueiro que por aquel entón soamente contaba con 17 anos de idade. 

lunes, 2 de agosto de 2010

GWENDAL

 
Gwendal é un grupo de música celta de orixe francés formado no ano 1972.  O seu primeiro album titulado "Irish Jig" saíu ó mercado dous anos máis tarde e foi un gran éxito.

"An Dro Nevez" é un dos moitos temazos desta banda con influencias moi variadas, dende a música tracional irlandesa, ata o Rock, pasando polo Jazz ou a música clásica. Aínda que meu tema preferido é "Rainy Day" que cousas! Co pouco que me gusta a choiva : )

sábado, 31 de julio de 2010

O Pozo de Arán.


Tres son as Illas Aran, ubicadas na desembocadura da bahía de Galway, Irlanda. De maior a menor tamaño, os seus nomes son Inishmore, Inishmaan e Inisheer.

 Contan as lendas gaélicas que nunha de estas illas, existía un pozo máxico de auga rica en  propiedades sanadoras e obradoiras, curativas e milagrosas... As xentes da época acudían ata alí na búsqueda dunha solución para os seus males ou simplemente para pedir desexos imposibles...

O músico galego Carlos Nuñez adicóulle unha canción ó pozo que se atópa nunha destas tres illas... "El Pozo de Aran" onde narra a emocionante historia do amor dunha nai polo seu fillo cego, que consume o último cartucho de espranza para que o pequeno poida recupera-la vista. 

Unha noite escura, a muller soña co pozo máxico. A nai tomou aquel soño coma unha premonición e decide levar ó pequeno rapaz a visitar as Illas Aran...

jueves, 29 de julio de 2010

AS PORTAS DO ATLÁNTICO

miércoles, 28 de julio de 2010

AS FRAGAS DO EUME


Conta unha antiga lenda galega que cando Deus creou os tres ríos (Eume, Landro e Masma) que nacen na serra de O Xistral, prometéulles un home por ano a aquel dos tres que fora capaz de chegar primeiro ó mar. Traizoado polos outros dous que o deixaron durmindo, o río Eume tivo que cruzar lares e montes para ganarlles. É por iso o Eume converteuse nun río salvaxe e agrestre, escondido entre a frondosidade do bosque. E antes da aparición dos embalses no seu cauce, tamén se levaba con el a un home por ano...

 As fragas do Eume é un ecosistema único no continente europeo. O río Eume ten unha lonxitude de 84 kilómetros e nas súas veiras, medra a maior e máis rica extensión de árbores autóctonas da terra.

O bosque atlántico, chamado así debido á proximidade có mar e a grande profundidade das ribeiras do río, foi convertido en Parque Natural o 30 de xullo do ano 1997. Despois de ser explotado pola súa riqueza e fertilidade, tempo atrás.

Agora, por sorte para nós, as Fragas do Eume son un espazo protexido pero que pódese visitar cando un queira. Camiñar polos seus sendeiros, envolvéndonos co verdor da flora e desfrutar da natureza no seu estado máis puro.

Declarado Lugar de Importancia Comunitaria”. O Parque é un dos mellores bosques termófilos (organismos vivos que poden soportar condicións extremas de temperaturas moi altas) . Na actualidade é propiedade da Deputación Provincial da Coruña.

Ó longo de cinco concellos, Cabanas, A Capela, Monfero, Pontedeume e As Pontes de García Rodríguez; exténdense as máis de 9126 hectáreas de macizos forestáis. Nas terras que están máis preto do río medran os bosques de ribeira de chopos e ameneiros que ocultan tesouros como os felgos ou o musgo, especies en perigo de extinción. Raros narcisos e bosques de carballos (a árbore máis característica da Fraga).

O longo das fragas tamén se atopan vestixos da vida humana como cruceiros, pontes, ermidas e os Mosteiros medieváis de Caveiro (ano 934) e Monfero (ano 1134)

A fauna deste máxico lugar é tamén moi abundante e variada. Podemos atopar dende curuxas, mouchos e falcóns, pasando por armiños, corzos, raposos, xabaríns e cervos. Ata gatos monteses, lobos e a presenza na zona do temido oso pardo...

Entre os invertebrados destacan entre outros, os caracóis, a caramecha de río, o escarabello dourado, e a vacaloura tamén coñecida como “o escornabois”.
 
E se nos adentramos nas frías e cristalinas augas do río, atoparémonos có mexilón de río, o reo ou a troita que posúen nestas augas o seu mellor hábitat...

Dos homes depende agora coidar este tesouro da Nai Natureza para que as nosas xeracións venideiras poidan tamén desfrutar das nosas Fragas do Eume.

MILLADOIRO "Gallaecia Fulget"

Tributo a ROSALIA DE CASTRO "Negra Sombra"


Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa. 

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa. 

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora. 

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.

lunes, 26 de julio de 2010

Luar na lubre - Roi xordo

O Castelo de Moeche


Onte foi día de paseo co meu mozo e a miña rapaza e ¿ a que non adiviñades onde estivemos? Pois si, nun fermoso castelo dos moitos que temos preto da nosa terriña máxica. Visitamos o castelo de Moeche.  Ademáis... como dicilo... Eu teño unha fixación especial por estes lugares; dende ben pequena atráenme dabondo os castelos, mosteiros e demáis vestixios de todo o que teña que ver coa historia e a época medieval : )


Este castelo, data do século XIV e pertenceu a familia dos Andrade, señores feudales por aqueles tempos do medievo. Na actualidade a fortificación foi reconstruída e pertence á  Casa de Alba e a su vez éstes teñeno cedido ó concello de Moeche.

A torre da homenaxe ten unha altura de dezaoito metros e foi construída cunha planta cuadrada. O foso que rodea tódala construcción realmente é impresionante ao ollalo dende arriba.


Esta fortaleza de pedra, foi a testemuña da Primeira revolta Irmandiña capitaneada polo fidalgo Roi Xordo que ía na busca do señor feudal Don Nuño Freire de Andrade que fuxiu co seu séquito ó castelo que posuía na vila de Pontedeume pra poñerse a salvo dos tres mil sublevados que loitaban na contra da súa tiranía. Por aquel entón unha parte da fortaleza foi  derruída sen piedade, corría o ano 1431...

domingo, 2 de mayo de 2010

"No día da Nai"


Aínda que a miña nai fai xa once anos que está no ceo, na outra dimensión  ou coma queirades chamarlle, hoxe, primeiro domingo do mes de maio, no "Día da Nai" quero adicar unha entrada especial a tódalas mamás do mundo, especialmente ás galegas. E por suposto, incluíndome a min que tamén son unha delas! ;)

Feliz día Nais!

Miña Nai - Luar na Lubre
Miña nai, miña naiciña
Como a miña nai ningunha
Que me quentou a cariña
Co calorciño da súa.
Co calorciño da súa
Ai la le lo ai la la la.

jueves, 29 de abril de 2010

17 de maio de 2010... Homenaxe a Uxío Novoneyra.


17 de maio de 2010... Uxío Novoneyra. ( Parada de Moreda, Courel, 19 de enero de 1930- Santiago de Compostela, 30 de outubro de 1999)

Eu non coñecía a obra deste mestre das letras da nosa lingua (mal!  moi mal, Keliña!)
Por iso ésta é unha das cousas pola que gústame celebrar un día tan especial para a literatura galega, porque as veces, escritores da terra pasan desapercibidos, camuflados entre tantos e tantos autores sen que nos demos de conta.
 A súa "Letanía de Galicia" pon os pelos de punta! Bicos pra tod@s e Feliz Día das Letras Galegas!!

domingo, 25 de abril de 2010

QUEIMADA GALEGA


A queimada galega é unha bebida feita a base de auga ardente, grans de café, zucre branca e mondas de limón. É imprescindible ter un recipiente de barro pra facela.  Engadimos nel  os ingredentes, prendémola lume e cun cazo tamén de barro o outro calqueira,  removémolos ben, moi lentamente ata que xa remate de consumirse a zucre por completo. Mentres se remove é cando comeza o ritual de recitalo conxuro. 

O conxuro, hai que recitalo ó mesmo tempo que se vai facendo a brebaxe.  Sen dúbida, o mellor método pra purificala nosa ialma e combatilo mal de ollo, xa sabedes... "Meigas fora" ; ) 

Si, si... Nos sempre coas nosas cousas, lendas e supersticións, pero cavilade que iso é o máis fermoso da nosa terra, tódalas historias que podemos contarvos. Polo menos eu penso así, claro que eu son unha adicta dos misterios.

A primeira vez que os meus beizos rozaron unha cunquiña de barro rechea desta máxica e purificadora bebida quente, bebida que deixa certo sabor tostado na lingua e que percorreu a miña gorxa como fogo ardente, tiña uns dezaoito anos e se non lembro mal, foi unha fermosa noite de verán, do mes de xullo, no camping de Cobas "As Cabazas"...

¿Se gustoume? Noooon, que va... Pois claro! Como diría o noso colega Arguiñano "rico, rico" ; ) Por suposto recomendoa, e creo que o mellor día pra bebela é a noite San Xoan, ainda que se cadra, calqueira día é bo, conste. ; )

A continuación déixovos o famoso conxuro que sempre que o leo non podo evitala miña pel de galiña...
Moitos Bicos e a disfrutar por sempre da nosa máxica queimada! 

Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasgos e diaños,
espritos das nevoadas veigas.
Corvos, pintigas e meigas:
feitizos das manciñeiras.
Podres cañotas furadas,
fogar dos vermes e alimañas.

Lume das Santas Compañas,
mal de ollo, negros meigallos,
cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregón da morte;
fuciño do sátiro e pe do coello.
Pecadora lingua da mala muller
casada cun home vello.

Averno de Satán e Belcebú,
lume dos cadavres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernales cús,
muxido da mar embravecida.
Barriga inútil da muller solteira,
falar dos gatos que andan á xaneira,
guedella porca da cabra mal parida.

Con este fol levantarei
as chamas deste lume
que asemella ao do Inferno,
e fuxirán as bruxas
a cabalo das súas escobas,
indose bañar na praia
das areas gordas.

¡Oide, oide! os ruxidos
que dan as que non poden
deixar de queimarse no augardente
quedando así purificadas.
E cando este brebaxe
baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males
da nosa alma e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume,
a vós fago esta chamada:
si é verdade que tendes máis poder
que a humana xente,
eiquí e agora, facede cós espritos
dos amigos que estan fóra,
participen con nós desta Queimada.

jueves, 15 de abril de 2010

ESTOU NAMORADA!! E ME SENTO A MULLER MÁIS FELIZ DO MUNDO MUNDIAL!! ;)

Pasaron uns meses dende a apertura deste blog. E non parecíame xusto telo tan abandoado. Polo que pensei que sería boa idea comezar cunha entrada adicada ó amor. ¿Por que?... Deica seguro cavilaredes que ten moito que ver co meu estado persoal e anímico, e non vos equivocades, non...

Si, estou namorada e por primeira vez na miña vida podo berralo ós catro ventos. ESTOU NAMORADA!! E ME SENTO A MULLER MÁIS FELIZ DO MUNDO MUNDIAL!! ;)

Entendo que é moi  difícil deterse a explicar un sentimento as veces tan, tan... non sei como dicilo... En fin, que non atopo a palabra... ;)

 Un sentimento que moitas persoas (entre as que eu mesma atopábame ata ben pouco) pensan e coinciden en que non existe. Que o amor, como tal, non existe. Que as medias laranxas, non existen. Que as almas xemelgas, tampouco existen.  E que o home e a muller perfecta, non existe...

Pois ben, eu veño pra dicir que si existen, o amor, as almas xemelgas, as medias laranxas, a peza que nos falta pra completar o puzle, as costeliñas de Adan e tódolo demáis... O que pasa é que aparecen cando un menos o agarda e nos lugares e rincóns que nin por asomo imaxinaría.

Creo que a maioría das veces cometemos o erro de confundilos sentimentos, de non saber interpretalos coma é debido, de mesturar términos, de non fixarnos nos pequenos detalles do outro (que a fin de contas son os máis importantes ó longo dos anos)... Cando non observamos ben a nosa parella, é cando todo se troca. Cando nos damos de conta que non temos nada que ver con ese raro ser que temos a nosa veira, que é un auténtico descoñecido, ademáis dun idiota terminal.

Por iso, se non hai amor entre dous, o mellor e romper e non vivir nun conto de trola. A vida é bonita dabondo para desperdiciala tontamente cunha persoa que de sobras sabes que non te quere e que te menosprecia físicamente.

Por que? Porque o amor existe. E sen non o atopades, é mellor estar so que mal acompañado.

Pra saber se verdadeiramente sentides amor por esa persoa, é tan sinxelo coma mirarlle ós ollos e sentir o magnetismo da súa mirada, os formigueos da sangue cun bico seu, o erizar da pel tras recibir unha caricia, unha aperta... E que pase o tempo e iso continúe...

Ainda que hai quen di que a chama do amor vaise volvendo cada vez máis pequeniña có paso dos anos... Eu creo que se é o verdadeiro, a media laranxa, a ialma xemelga... O fogo, dura pra sempre, eternamente, infinito...

Miña nai tiña moita razón... "Nunca cases cun home de fora, tí cun galego"... Por fin, despois de  once anos,  fíxenlle caso. :)





sábado, 20 de febrero de 2010

FERROL dende o ceo.

viernes, 19 de febrero de 2010

Presentación

Benvidos a este novo espazo de maxia, de lendas, da miña Galiza do corazón...

A verdade é que non tiña claro se levar a cabo este proxecto de blog, máis que nada porque con un xa teño dabondo.

Pero onte quedei abraida, cando vin que xa tiña un seguidor, aínda, sen ter nada publicado. E iso foi máis que suficiente para rematar coas dúbidas que estábanme a volver tola a cabeza.

Así que aquí estou, Ra para vos, tamén en galego.

E cavilaredes... E que tipo de cousas tratará ésta nesta outra veira de blogger?
Pois ben,  tratarei soamente de cousas típicas galegas. Sexan lendas, contos, música, lugares máxicos, tradicións, costumes, festas, gastronomía, supersticións, cultura celta, etc etc...

Agardo que vos guste.

Unha aperta e moitos bicos.

E para comezar, preséntovos a miña cidade, a terra onde nacín.